Sąd Najwyższy uznał, że przepis art. 49 Kodeksu cywilnego nie stanowi samoistnej podstawy prawnej przejścia urządzeń służących do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz innych podobnych urządzeń na własność właściciela przedsiębiorstwa przez ich połączenie z siecią należącą do tego przedsiębiorstwa.

Art. 49 kodeksu cywilnego stanowi, że urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa lub zakładu.

O tym, czy przejdą na własność przedsiębiorstwa, czy też np. przedsiębiorstwo będzie je użytkowało na zasadzie dzierżawy, decyduje umowa z właścicielem. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że dotyczy to tylko sytuacji, gdy urządzenia takie nie stają się częścią składową instalacji należącej do przedsiębiorstwa. Jeśli jednak tak się stanie, to przechodzą automatycznie na jego własność. Oczywiście właścicielowi gruntu czy nieruchomości należy się zapłata. O tym zaś, czy staną się częścią składową przedsiębiorstwa, decyduje znaczenie przyłączonego urządzenia do istniejącej instalacji. Jeżeli jego odłączenie od instalacji uniemożliwia jej prawidłowe funkcjonowanie, urządzenie takie z chwilą przyłączenia staje się własnością właściciela sieci. Urządzenie, którego odłączenie nie powoduje zakłóceń w funkcjonowaniu sieci, jest nadal własnością właściciela gruntu lub budynku.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8.03.2006 roku sygn. III CZP 105/05.

08.03.2006