Sąd Najwyższy stwierdził, że postanowienie umowy najmu zawartej na czas określony przewidujące możliwość wypowiedzenia tej umowy z „ważnych przyczyn” mieści się w hipotezie art. 673 § 3 k.c. Przepis ten stanowi, że jeżeli czas trwania najmu jest oznaczony, to zarówno wynajmujący, jak i najemca mogą wypowiedzieć najem w wypadkach określonych w umowie. Zatem strony umowy najmu zawartej na czas określony mogą ją rozwiązać na podstawie ogólnego zapisu, że jest to dopuszczalne z ważnych przyczyn i nie jest konieczne wskazanie w niej konkretnych powodów.

W sprawie chodziło o umowę najmu magazynu należącego do Zakładów Zbożowych. Opiewała ona na czas oznaczony i stanowiła, że najemca może ją „z ważnych przyczyn” wypowiedzieć przed upływem terminu. Najemca umowę wypowiedział, podając jako ważną przyczynę zlikwidowanie preferencyjnych kredytów na skup zboża. Wynajmujący uznał, że wypowiedzenie było bezpodstawne i skierował sprawę do sądu. Sąd I instancji przyznał mu rację, uznając, że tak ogólne określenie przyczyn wypowiedzenia w umowie najmu nie daje podstaw do jej zerwania, gdyż przyczyny powinny być wskazane w miarę precyzyjnie. Jednak sąd II instancji powziął wątpliwość i zwrócił się do Sądu Najwyższego, który w uchwale stwierdził, że postanowienie umowy najmu zawartej na czas określony przewidujące możliwość wypowiedzenia tej umowy „z ważnych przyczyn” może być podstawą wypowiedzenia umowy, a w przypadku sporu między stronami ocena, czy ważne przyczyny uzasadniające jej rozwiązanie rzeczywiście wystąpiły, będzie należeć do sądu.

Uchwała Sądu Najwyższego z 21.11.2006 roku sygn. akt III CZP 92/06.

21.11.2006