Jak uznał Sąd Najwyższy, jeśli przy oddaniu nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nie został określony cel, o stawce opłaty rocznej decyduje przeznaczenie nawet mimo braku zrealizowanej inwestycji.

W przedmiotowej sprawie w użytkowanie wieczyste oddany został grunt przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe, a w umowie nie został określony ani cel, ani stawka opłaty. Początkowo opłata uiszczana była wedle stawki 1 proc., dotyczącej nieruchomości oddanych na cele mieszkaniowe. Jednak prezydent miasta zażądał od tych gruntów opłaty 3 proc., czyli stosowanej do pozostałych nieruchomości gruntowych. Sąd I instancji stwierdził, że skoro w ewidencji gruntów nieruchomość figuruje jako grunty rolne, to nie można uznać, że realizowany jest na nich cel mieszkaniowy.

Jednak sąd II instancji przyznał rację użytkownikowi wieczystemu i uznał, że wedle planu zagospodarowania obowiązującego do 2003 r. i decyzji podziałowych, grunty przeznaczone były pod budownictwo mieszkaniowe. Skarb Państwa wniósł kasację od wyroku, którą Sąd Najwyższy oddalił. Zdaniem Sądu Najwyższego grunt jest oddawany na dany cel na wiele lat, a więc jego realizacja może być rozciągnięta w czasie i podejmowana sukcesywnie. Wystarczy więc, że użytkownik wieczysty przygotowuje się do realizacji danego celu.

Wyrok Sądu Najwyższego z 13.02.2009 r. sygn. akt. III CSK 268/08