Z orzeczenia Sądu Najwyższego wynika, że jeśli użytkownik wieczysty wykorzystuje tylko część gruntu w sposób sprzeczny z umową o użytkowanie wieczyste, umowa może być rozwiązana jedynie w odniesieniu do tej części gruntu.

Art. 240 kodeksu cywilnego i art. 33 § 3 ustawy z 1997 roku o gospodarce nieruchomościami upoważniają właściciela gruntu do wystąpienia z żądaniem rozwiązania wieczystego użytkowania, jeżeli użytkownik wieczysty korzysta z gruntu w sposób sprzeczny z ustalonym w umowie, a zwłaszcza gdy nie zabudował go w terminie w niej określonym. W przedmiotowej sprawie zarówno sąd I, jak i II instancji uznały, że nie jest możliwe rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego w odniesieniu do części gruntu – można ją rozwiązać tylko w całości. Jednak Sąd Najwyższy miał odmienne zdanie i stwierdził, że jeśli przesłanki rozwiązania umowy o użytkowanie wieczyste przewidziane w art. 240 kc i art. 33 ust. 3 ustawy z 1997 roku odnoszą się tylko do części gruntu, umowa może być rozwiązana tylko w tej części. Skoro jest dopuszczalne rozwiązanie całej umowy, to nie ma powodów, by wyłączyć tę możliwość w odniesieniu do części gruntu. Pod warunkiem, że jest możliwe jej ewidencyjne wydzielenie.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.07.2007 r. sygn. II CSK 110/07